"Screaming inside", of waarom het moederschap onhoudbaar is (als de dingen niet veranderen)

Op haar tweede werkdag ontdekte de Amerikaanse journaliste en schrijfster Jessica Grose dat ze zwanger was. Binnen een week braakte ze oncontroleerbaar. Sinds ze gestopt was met het nemen van antidepressiva om zwanger te worden, werd ze snel verteerd door duistere gedachten. Door haar status als nieuwe werknemer kon ze geen onbetaald ouderschapsverlof opnemen. Ze had veel privileges genoten - een blank, stabiel huwelijk, geen schulden - maar hoe moest ze, gezien haar gezondheid, werken? Hoe kon hij werken?

Kort antwoord: Grose heeft hem verlaten. Maar ze hervatte haar carrière na de geboorte en schrijft tien jaar later een column en de nieuwsbrief Parenting voor The New York Times. Grose, die twee romans schreef voordat ze haar twee dochters kreeg, is nu de auteur van een nieuw boek, Screaming on the Inside: The Unsustainability of American Motherhood.

Als er een rode draad is in de nieuwsbrief en in Grose's nieuwste boek, dan is het wel dat er te veel wordt gevraagd van Amerikaanse moeders. "In onze tijd is de perfecte moeder een vrouw die werk, comfort en thuis naadloos combineert", schrijft ze. “Ze is meestal blond en mager. Je ziet nooit haar wortels, en ze heeft die glanzende keukenachterwand zelf geïnstalleerd. Hij houdt zijn baas en kinderen te allen tijde tevreden en zit overal bovenop. Ook staat hij om 5 uur 's ochtends op om te mediteren.

Het is ongetwijfeld een te hoge lat, hoewel het ook heel specifiek is. Grose probeert haar lens te verbreden om de ervaringen van veel verschillende soorten moeders vast te leggen. Het probeert buitensporige idealen van het Moederschap in verschillende omstandigheden te ontrafelen en te onderzoeken hoe ze aansloegen. Het boek is deels memoires, deels geschiedenisles, deels sociologische studie, deels ouderschapsadviesgids en deels een oproep tot actie. Met andere woorden, zoals de meeste moeders probeert Grose meer te doen dan menselijkerwijs mogelijk is.

Het meest overtuigende materiaal komt uit de interviews van Grose met tientallen vrouwen op het hoogtepunt van de coronaviruspandemie. Hoewel deze verhalen verband houden met ongebruikelijke omstandigheden, illustreren ze dieperliggende problemen waarmee moeders in de Verenigde Staten worden geconfronteerd. Grose vertelt bijvoorbeeld het verhaal van een vrouw die een 'geheime baby' had waarover ze haar baas nooit vertelde omdat ze bang was dat ze zou worden ontslagen bij een groot project. Een medewerker van een fastfoodrestaurant in Georgia vertelt hoe ze toestemming moest vragen voor haar 11-jarige zoon om op afstand van de restaurantlobby naar school te kunnen rijden. En er is de alleenstaande moeder die een jaar heeft gewacht om haar zoon in te schrijven in de kinderopvang, die tijdens de pandemie definitief werd gesloten, waardoor ze gedwongen werd ergens anders een plek te zoeken.

Grose toont aan dat zelfs vóór de pandemie moeders - vooral degenen die tot minderheden behoren - zich verplaatsten in een wereld zonder adequate diensten of waarborgen. Hij wijst op veelvoorkomende werkpraktijken zoals 'openingsploegen', waarbij een werknemer 's avonds laat een bedrijf moet sluiten en de volgende ochtend meteen weer moet openen, en 'just-in-time'-schema's, waarbij werknemers geen vaste en voorspelbare uren. Dit is niet verenigbaar met de weinige mogelijkheden voor kinderopvang die er zijn. Als we daar een pandemie aan toevoegen, valt alles uit elkaar (titel van hoofdstuk 6).

Het is dan ook jammer dat Grose dit waardevolle onderzoek ondermijnt met afleidende anekdotes uit zijn eigen leven. Over haar begrijpelijke beslissing om te stoppen met Borstvoeding legt ze bijvoorbeeld uit: "Ik moest denken aan de vele boeken die ik had gelezen over koningin Victoria en haar eigenzinnige zoon, de toekomstige koning Edward, die erop wezen dat hun relatie vanaf het begin beschadigd was. deels omdat hij door hem te verzorgen een 'onoverkomelijke walging' voelde”. Ik denk dat dat een bagage is waar de meeste moeders niet mee worstelen. Het is op zijn minst een beetje begrijpelijker dan haar klachten over het gevoel "niet sterk genoeg" te zijn als hoofdredacteur van een prille feministische nieuwsbrief terwijl ze zwanger was van haar tweede dochter.

Grose heeft ook de neiging om lange uitweidingen te maken. Een hoofdstuk over sociale media duikt in een gedetailleerde geschiedenis van bloggen door moeders die geobsedeerd zijn door de enorme invloed van leden van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen en de "sponcon" (ook bekend als gesponsorde inhoud). Blijkbaar is het niet eenvoudig om geld te verdienen met posts, tenzij je er perfect uitziet en valse wimpers hebt. Natuurlijk. Maar ook: wat maakt het uit?

Veel van Grose's ideeën over 'ideaal' Moederschap doen me geen belletje rinkelen, zelfs niet als iemand die bijna precies in zijn demografische profiel past. Elke moeder heeft haar eigen onzekerheden en waargenomen gebreken. Wat echt universeel is, is de behoefte om vriendelijker te zijn voor onszelf en andere moeders. In haar conclusie moedigt Grose lezers aan om te stoppen met proberen te voldoen aan een fantasierijke en absurde norm, en die energie te kanaliseren in het oplossen van de structurele problemen die zoveel gezinnen pijn doen. We moeten naar buiten schreeuwen voor een meer praktisch ideaal: betaald verlof en kwaliteitsvolle, betaalbare kinderopvang voor iedereen.

Bron: Washington Post

Blijf lezen: